Gercekten de budur yani!
Sadece yaptiklariyla degerlendirilir insan. Bir nedensiz beklenti vardir cevrendekilerde ve sen hicbir zaman yapmaya cabaladiklarinla degerlendirilmezsin.
Cabaladiklarin ne kadar unique olursa olsun, sadece gerceklestirilebildiklerinle hayat bulursun.
Ya siradan biri olacak ve rahatlikla yaptiklarinin quantity hesabindan coklugu ile ovuneceksin ya da unique cabalarina yakisir ucuklukta bir hayati yasamaya cesaret edeceksin...
Dogumundan bu yana sana ogretilen dogrulari, severek onayladigin ailevi bir takim tradisyonlari terkedecek utanmazligi gostermeli ve inanmalisin.
Bu mu acaba?
Bu mu buyumek ya da 'yashlanmak' dedikleri?
Bilmiyorum!
Gercekten de bilmiyorum...
Cevremdeki cogu kisi, yasitlarim ,ya da sadece, benzer evrelerden gecen arkadaslarim...
Universiteyi bitirmek, evlenmek, universiteyi bitirdikten sonra chalishiyor olmak gibi...
Hepsi de ayni sorunlardan shikayetchi!
Depresyondayim!
Depresyonda miyim?
Bi isteksizlik var icimde!
Ishime zorla gidiyorum ya da yapiyorum...
Shunu, bunu yapmaliyim ama yapamiyorum
Falan, filan, ...
Herkeste bir boshverme 'hayata' karshi ya da zorunluluklari sineye chekme chabasi!
Ishte bende universite ishini bitirdim, bir sene bir 'corporate slave' deneyimi ardindan, evlendim, derken shirket kurmaya kalktim...
Sinir, stress tabi haliyle cabasi.
Bir insan yukarda sayilan shikayetleri hissedince hersheyi bir hemen yashamak istiyor; gidebildigin kadar ileri, ine bildigin kadar derine girmek istegi gibi sanki...
Ve tabi o chevrendekilerin sesleri azalmiyor aslinda!
Ve hatta bir bakiyorsun korkularin tam orada artik, Nothing Better dedigin ve belkide artik boshverecegin hersheyi...
Duruyorsun dushunuyorsun kendi kendine:
Ben neyim?
Neredeyim?
Nereye gidiyorum?
So, what's next? gibi yani...
No comments:
Post a Comment